Analyse van een meesterplotter
Onder de loep:
Robert Galbraith - Career of Evil
Ik zal niet de enige zijn als ik zeg dat J.K. Rowling al jaren mijn grote schrijfvoorbeeld is. Wie wil er nou niet in het bezit zijn van zo’n fantastische fantasie?
Niet iedereen weet echter dat ze ook schrijft onder het pseudoniem Robert Galbraith. En laat ik nu net zo’n fan van haar Cormoran Strike-serie zijn als van Harry Potter.
In deze blog neem ik het 3e boek uit haar Strike-reeks onder de loep: Career of Evil / Het Slechte Pad. (Wees maar niet bang, ik probeer spoilers te vermijden.)
Kort gezegd gaan de whodunits of puzzeldetectives van Robert Galbraith over privédetective en Afghanistan-veteraan Cormoran Strike die samen met zijn partner Robin Ellacott de vreemdste moordzaken probeert op te lossen.
Waarom Career of Evil?
Inmiddels is ook deel 4 van de Cormoran Strike-serie alweer een tijdje uit (Lethal White / Witte Dood – meer dan 600 pagina’s genieten!). Toch heb ik ervoor gekozen deel 3, Career of Evil, onder de loep te nemen. Dit boek bezit namelijk alles dat ik zelf als schrijver graag onder de knie zou willen krijgen.
6 lessen van een meesterplotter:
- Menselijke hoofdpersonen
- Menselijke hoofdpersonen
Als ik Career of Evil lees, zie ik de personages voor me. (En dat is niet alleen omdat ik de tv-serie heb gezien.) Lees bijv. eens dit fragment:
He looked exactly what he was: a large ex-boxer who smoked too much and ate too much fast food. He had heavy eyebrows, a flattened and asymmetrical nose and, when not smiling, a permanent expression of sullen crossness.
Cormoran Strike is een 37-jarige kast van een vent (1m90) die een moeilijke jeugd achter de rug heeft. Zijn moeder was een supergroupie die steeds verhuisde en uiteindelijk overleed aan een overdosis, zijn vader een beroemde zanger die zich niet met hem bemoeide.
Dit verleden en het verliezen van zijn rechteronderbeen in Afghanistan hebben hem gevormd tot wie hij nu is: een harde werker die geen cent te makken heeft en die niet altijd even tactisch omgaat met zijn eigen gevoelens of die van anderen.
Hoewel zijn 11 jaar jongere partner Robin Ellacott in eerste instantie een totaal ander karakter lijkt te hebben dan Strike, heeft ook zij tijdens haar studie een trauma opgelopen dat haar nog steeds achtervolgt.
- Onderlinge relaties om van te smullen
- Onderlinge relaties om van te smullen
De relatie tussen Strike en Robin vind ik heerlijk. In het eerste boek begint Robin als tijdelijke uitzendkracht bij Strike’s detectivekantoor. Ze is net verloofd met haar jeugdliefde Matthew, een accountant die totaal niet achter haar carrièrekeus staat.
Strike probeert afstand te bewaren tot Robin door het zo min mogelijk over persoonlijke zaken te hebben, maar dit lukt door alles dat zij samen meemaken steeds minder goed.
Het lastige is ook dat Strike ondanks alles Robins werkgever blijft. Hierdoor moet hij soms beslissingen voor haar nemen waar zij het niet mee eens is.
Robin wil graag meer doen om ervoor te zorgen dat het detectivekantoor niet failliet gaat, maar Strike is bang dat haar iets overkomt. Dit zorgt voor spanningen binnen hun relatie.
- Het spreiden van informatie en details
- Het spreiden van informatie en details
Doordat Rowling niet in één keer het hele verleden van haar hoofdpersonen prijsgeeft, bleef ik nieuwsgierig naar hun beweegredenen. Waar zijn hun keuzes en gedragingen op gebaseerd?
Ook bij het zoeken naar de dader viel er steeds een extra puzzelstukje op zijn plek. Via stapsgewijs gevonden aanwijzingen en omwegen kom je erachter wie er achter de moorden zit.
- Het effect van variëren met perspectief
- Het effect van variëren met perspectief
Het overgrote deel van de hoofdstukken van Career of Evil is geschreven vanuit het perspectief van Cormoran of Robin. Zo lees je hoe ze over elkaar denken en in welk opzicht hun meningen verschillen of overeenkomen bij de dingen die ze meemaken.
Er zijn echter ook 13 hoofdstukken die het perspectief van de dader laten zien. Hierdoor kom je er als lezer bijv. achter dat de dader Robin bespioneert terwijl Robin dat zelf nog niet weet. Dit zorgt voor extra spanning.
Gemiddeld bestaan de hoofdstukken van de Engelse versie van Career of Evil uit 7,9 pagina’s. Alleen de hoofdstukken die geschreven zijn vanuit de dader zijn bijna allemaal slechts 2-4 pagina’s. Kort en krachtig, om niet te veel prijs te geven maar je toch nieuwsgierig te maken.
- Cliffhangers aan het eind van de hoofdstukken
- Cliffhangers aan het eind van de hoofdstukken
Als schrijver wil je natuurlijk dat een lezer je boek eigenlijk niet meer weg kan leggen. Dat hij hoofdstuk na hoofdstuk verslindt omdat hij te benieuwd is hoe het verhaal verder gaat.
Rowling zet deze techniek zeer effectief in. Zo heeft Cormoran soms bijv. een ingeving met betrekking tot een potentiële dader, maar weet je als lezer niet meteen wat die ingeving is. Pas als je verder leest, kom je hier achter.
- Plannen/plotten van een verhaal of hele serie
- Plannen/plotten van een verhaal of hele serie
Als er iets is waar Rowling een meester in is, dan is het wel hoe ze een serie van tevoren al zo ver heeft uitgedacht dat ze stukjes informatie in eerdere boeken kan stoppen die in latere boeken van pas komen.
Bij Harry Potter deed ze dit natuurlijk al fenomenaal, maar ook bij de Cormoran Strike-serie past ze dit toe. Ze heeft gezegd dat ze in de eerste paar delen al zaadjes heeft gepland voor latere boeken.
Kortom
Career of Evil is een verhaal dat plot-driven is: de zoektocht naar de dader bepaalt de voortgang van het verhaal.
Toch gaat deze detective in de kern eigenlijk helemaal niet over het oplossen van moorden. Het gaat erom hoe je verleden kan doorwerken in de keuzes en gebeurtenissen die je vandaag de dag (mee)maakt.
Een boek dat me raakt omdat je de personages steeds beter leert kennen. Je wordt meegezogen in hun levens, hun beslissingen en de gedachten die daarachter liggen. Iets waarvan ik alleen maar kan dromen dat het me ooit lukt.
Heb jij de Cormoran Strike-serie van Robert Galbraith al gelezen? Of heb je een andere favoriete schrijver aan wie je graag zelf zou willen tippen? Vertel het ons in de besloten Facebook-groep van BackWords!
PS Naast haar eindeloze fantasie is Rowling natuurlijk ook te bewonderen om haar doorzettingsvermogen. Hoewel Harry Potter 12 keer werd afgewezen (- kun je je voorstellen hoe die uitgeverijen zich nu voelen?) gaf ze niet op. En kijk wat het haar gebracht heeft.
